Άνθρωποι σκυφτοί πάνω στα κινητά τους,στον κόσμο το δικό τους!
Έξω από τα παράθυρα ατενίζουν μόνο οι ηλικιωμένοι και τα μικρά παιδιά!
Κι ανάμεσα στους σταθμούς επιβιβαζονται στο τραινο οι λιγότερο τυχεροί της ζωής, ζητώντας τον οβολό μας.. άλλοτε πουλώντας κάτι, άλλοτε παίζοντας μουσική και τραγουδώντας!
Σίγουρα πολλοι απο αυτους δεν το κάνουν ευχάριστα. ...Η ανάγκη όμως για επιβίωση τους αναγκάζει.
Υπάρχουν και οι πλούσιοι ζητιάνοι. ..Όπως έχουμε διαβάσει σε εφημερίδες!
Είχα κι εγώ ανάλογη εμπειρία στην τράπεζα. .

Σήμερα λοιπον στο τραινο ήταν μια οικογένεια με ένα μωρό κι ένα ακορντεόν!
Πάντα με συγκινούν οι μουσικοί του δρόμου και πάντα κάτι δίνω σαν ανταμοιβή για τις όμορφες μελωδικές στιγμές!
Πόσο μάλλον
τωρα που ο μουσικός είχε μαζί του ένα μωρό,που μόλις πέρασε από δίπλα μου άρχισε να κλαίει.. ίσως γιατί ήταν κουρασμένο και πεινασμένο!
Δεν κρίνω τους γονείς του..το κρατος ..την κοινωνία ...
Δεν ξέρω ποιες ειναι οι πραγματικές ανάγκες τους. .
Απλά δίνω κάτι. ..

Και τότε δύο ηλικιωμένες γυναίκες με πρόσωπα σκαμενα από το χρόνο, με κορμιά σκυφτα και κουρασμένα, άνοιξαν το στόμα τους ,
Όχι για να χαμογελάσουν στο σκουρόχρωμο μωράκι. ..
Όχι για να πουν έναν καλό λόγο. ...
Αλλά για να βρίσουν πολιτικούς ..
να προδικασουν το μέλλον της χώρας..
να στραφούν ενάντια στους γονείς που εκμεταλευονται ένα μωρό!

Ειλικρινά ντράπηκα με όσα άκουσα. ..δε θα τα αναπαράγω. ..σίγουρα πολλοί από μας τα ακούμε καθημερινά!
Ίσως κάπου να έχουν ένα δίκιο...πονεμένες ψυχές κι αυτες οι κουρασμένες γυναίκες!!
Αυτό που με πείραξε πιο πολύ ήταν η τελική φράση. ..

-Κι εμείς .τι κανουμε;.
τους βοηθάμε !!!
Κι όμως ...
μονο εγω έριξα κάτι στο δισάκι του μουσικού! .

Η Άνοιξη τελικά ήρθε στη φύση!
Στις ψυχές μας πότε θα έρθει δεν ξέρω!

Γράφει η Δώρα Μεργιάννη