Περπατούσε τελείως αφηρημένη και αποπροσανατολισμένη...
Δεν μπορούσε να το πιστέψει...
Πριν από λίγο είχε πέσει και εκείνη θύμα κλοπής... Ένα απ’τα πολλά αυτής της χώρας...
Πως την πάτησε έτσι;
Εκείνη που ήταν πάντα τόσο προσεκτική;
Που δεν είχε χάσει ποτέ τίποτα στην μέχρι τώρα ζωή της;
Δεν την πείραξε τόσο η απώλεια ταυτότητας και άλλων σημαντικών προσωπικών εγγράφων...
Την πόνεσε η οριστική απώλεια πραγμάτων υπέρτατης συναισθηματικής αξίας που κουβαλούσε καθημερινά μαζί της σαν φυλαχτό...
Το «Σ’αγαπώ» που της είχε γράψει η μαμά της στο χαρτάκι όταν πήγαινε δημοτικό...
Η παιδική ζωγραφιά του αδερφού της με τους Ινδιάνους έξω απ’τις σκηνές τους...
Δυο ξεχωριστές φωτογραφίες των βαφτιστηριών της...
Άρχισε να αναρωτιέται τι μένει αλήθεια σ’αυτόν τον τόπο...
«Ζούμε σ΄ενα κόσμο που επιβιώνουν χωρίς τύψεις, θρασύτατα οι απάνθρωποι...
Που μπορεί ένας άνθρωπος να στραφεί, να βρει ένα αποκούμπι, μια πηγή ζωής, ένα φως μέσα στο απέραντο σκοτάδι; Είμαστε σ΄ενα γρανάζι που γυρίζει ερήμην μας... Δεν μας έχει ανάγκη για να λειτουργήσει, θρέφεται από μας χωρίς να μας δίνει τίποτα παραπάνω από μπιχλιμπίδια άχρηστα και φούσκες...
Κι αν έχουμε να τρώμε, να πίνουμε, κι αν έχουμε δουλειά ακόμα και αν την ψιλό βολεύουμε και τα βγάζουμε πέρα, τι χαρά υπάρχει σ’έναν κόσμο τόσο σκληρό και άδικο;
Κάθε μέρα που ξημερώνει, αποδεικνύεται σκοτεινή και αμφίβολη...
Μια γη που προλάβαμε να την δούμε ακόμα ζωντανή αλλά τα παιδιά μας θα την δουν να πεθαίνει...
Τι αληθινά όμορφο και αγνό μπορεί κανείς να συναντήσει για να πάρει μια σταλιά κουράγιο;»
Ξαφνικά οι σκέψεις της διακόπηκαν βίαια και τινάχτηκε τρομαγμένη...
Λίγο πριν την χτυπήσει μια μηχανή ενώ διέσχιζε το στενάκι αφηρημένη, είδε την πιο αυθεντικά όμορφη και ελπιδοφόρα εικόνα των τελευταίων ετών... Η εικόνα αυτή την έσωσε και πάγωσε την κατάλληλη στιγμή...
Δυο περιστεράκια την κοιτούσαν γαλήνια και ήρεμα ενώ απολάμβαναν την τροφή τους...
Δεν χρειάζεσαι πολλά για να είσαι ευτυχισμένος... Δεν χρειάζεσαι πολλά για να αρχίσεις ξανά να προσπαθείς...
Μόνο ανοιχτή καρδιά να βλέπεις και να εκτιμάς όλα τα απλά, τα καθημερινά αλλά τόσο πολύτιμα...
Δεν είσαι κάτι το ξεχωριστό... Μην παραμυθιάζεσαι...
Ένα περιστεράκι είσαι που προσπαθεί πάντα να επιβιώσει στην μαυρίλα αυτού του κόσμου...

Γράφει η Μαρία Λεκκάκου