Της Ζωής Ρεγγίνα

Αντιγόνη πες μας κατι για σενα.

Γεννήθηκα στον Πειραιά όπου και έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Αργότερα, μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Κύπρο. Εκεί πέρασα όλα τα μαθητικά μου χρόνια. Σπούδασα στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Ρέθυμνο. Αμέσως μόλις αποφοίτησα, επέστρεψα στον Πειραιά και άρχισα να φοιτώ στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης όπου και αποφοίτησα. Λίγο πριν έστειλα ένα δείγμα γραφής στο Εθνικό Θέατρο και έγινα δεκτή στο τρίτο στούντιο Συγγραφής. Αγαπώ πολύ τα παιδιά, το θέατρο και το γράψιμο και είμαι πολύ χαρούμενη που αυτή τη στιγμή υπάρχουν και τα τρία με κάποιο τρόπο στην καθημερινότητά μου.

Πολλές δραστηριότητες και πολλά μέρη. Πες μας κάτι για την Κύπρο.

Με την Κύπρο έχουμε μία ιδιόμορφη θα έλεγα σχέση. Μία δύσκολη προσαρμογή, μία έντονη εφηβεία και μία απότομη ενηλικίωση.  Έζησα εκεί πολύ όμορφες στιγμές και μεγάλες σε διάρκεια, που υπερκαλύπτουν σίγουρα τις πιο σκοτεινές περιόδους των δέκα χρόνων παραμονής μου στο νησί. Όλα αυτά τα χρόνια είχα απέναντί μου αρκετούς ανθρώπους αλλά πολύ περισσότερους δίπλα μου. Την οικογένειά μου, σημαντικούς δασκάλους ζωής, μοναδικές φιλίες και φυσικά πρώτους έρωτες, δυνατές αγάπες. Εκεί ξεκίνησα να γράφω. Η Κύπρος είναι μέσα μου και εκεί θα βρίσκεται για πάντα. Είναι το μέρος που πάντα θα επιστρέφω. Εκεί ζουν οι άνθρωποι που αγαπώ βαθύτερα, πιο ουσιαστικά.

Και το Ρέθυμνο;

Το μαγικό Ρέθυμνο. Αυτό το μέρος έχει κάτι αληθινά παραμυθένιο. Έχει χρυσόσκονη παντού. Συχνά όταν με ρωτάνε που μεγάλωσα, απαντώ στο Ρέθυμνο. Το πιστεύω. Εκεί επέλεξα πώς θέλω να είμαι. Και μου άρεσε πολύ εκείνο το κορίτσι, εκείνη η Αντιγόνη. Και μου λείπει συχνά. Οι ρυθμοί και η ενέργεια εκείνου του μέρους σε αναγκάζει να είσαι ήρεμος και χαμογελαστός. Δημιουργείς εύκολα πολύ στενές σχέσεις με ανθρώπους, σχέσεις καρδιάς. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ άσχημες στιγμές. Στο Ρέθυμνο αγάπησα το θέατρο. Είχαμε μία πολύ ζεστή ομάδα στο Πανεπιστήμιο, τη «Σκηνή και Σαπούνι», το σπίτι μας για πέντε χρόνια. Έχουν δημιουργηθεί πολύ δυνατοί δεσμοί με ανθρώπους από το μαγικό μέρος που πιστεύω ότι δεν θα σπάσουν ποτέ.

Και τώρα Πειραιάς. Εκεί απ’ όπου ξεκίνησες…

Ναι. Πειραιάς. Ο Πειραιάς ήταν για μένα κάτι σαν απωθημένο. Έπρεπε να το ζήσω, έτσι ένιωθα. Πίστευα ότι κάτι είχε διακοπεί, σα να σχεδιάζεις έναν κύκλο και να μένει ανοιχτός. Σε τρώει, θέλεις να δεις το σχήμα του κλειστό για να δεις αν όντως σου αρέσει. Αυτό κάνω τώρα. Περνάω πολύ ώρα στον Πειραιά, συγκεκριμένα στο Πασαλιμάνι. Προσπαθώ να με βρω εδώ. Σίγουρα η Αθήνα πρέπει να μείνει μακριά μου. Όσο πιο μακριά είναι, τόσο περισσότερο αναπνέω. Ευτυχώς έχω κι εδώ όμορφους ανθρώπους δίπλα μου. Λείπουν πολλοί, ίσως περισσότερο απ’ όσο μπορώ να αντέξω, αλλά κι αυτό έχει σίγουρα πολλά να με διδάξει. Ο Πειραιάς έχει κάπου κρυμμένη λίγη χρυσόσκονη. Το νιώθω. Γι’ αυτό συνεχίζω να την ψάχνω, και ελπίζω ότι θα την βρω σύντομα.

Θέατρο Τέχνης…

Ωχ! Δύσκολο να μιλήσω γι’ αυτό. Ίσως γιατί ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει πως τελείωσε. Αυτό που μπορώ με σιγουριά να πω είναι ότι ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Αυτά τα τρία χρόνια καθημερινής τριβής με το θέατρο, παρέα με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς και με τόσο έντονες προσωπικότητες, με έμαθαν πολλά. Για το θέατρο και την τέχνη σίγουρα, αλλά κυρίως για την Αντιγόνη. Για το μέσα μου. Πολύ σημαντικοί δάσκαλοι, πρώτες εμπειρίες στη σκηνή και κάποιες γερές φιλίες εν τέλει. Νομίζω ότι θα έχω πολλά περισσότερα να πω γι’ αυτό όταν περάσει ακόμα λίγος χρόνος…

Αυτή την περίοδο που σε βρίσκουμε;

Είμαι σε μία πολύ όμορφη παράσταση στο θέατρο Λύχνος. Το έργο ονομάζεται «Έντεκα» και είναι της Μίρκας Στρατικοπούλου. Σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Ιάκωβος Μυλωνάς, ο πρώτος δάσκαλος που έχω μετά τη σχολή. Η παράσταση έχει να κάνει με το εμπόριο κοριτσιών για σεξουαλική εκμετάλλευση. Ο ρόλος μου είναι ένα κορίτσι στην εφηβεία, μέλος μίας οργάνωσης που σκοτώνει ανθρώπους του υποκόσμου. Η Πωλίνα. Αυτόν τον ρόλο τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή και πιστεύω ότι θα τον έχω για πάντα μέσα μου. Επίσης, κάνουμε πρόβες για ένα έργο που θα ανέβει στο θέατρο Θησείον το Δεκέμβριο.

«Η αληθινή ιστορία της Αΐντας και του Ρανταμές», σωστά;

Πολύ σωστά. Είναι ένα έργο του Θανάση Τριαρίδη και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που δουλεύω ένα τέτοιο κείμενο στα πρώτα μου βήματα στο θέατρο. Είναι μία αρχαία αιγυπτιακή ιστορία, μια ιστορία καλά κρυμμένη για χρόνια, που λέει πως η γνωστή όπερα του Βέρντι «Αΐντα», λέει ψέματα. Λέει πως ο Βέρντι και οι λιμπρετίστες του έγραψαν μία ιστορία διαφορετική για να προετοιμάσει τον κόσμο για την εισβολή της Αιγύπτου και της Ιταλίας στην Αιθιοπία. Λέει πως η αληθινή ιστορία είναι άλλη, αλλιώς. Η Αΐντα και ο Ρανταμές παλεύουν να αποδείξουν πως ο έρωτάς τους υπήρξε στ’ αλήθεια και πως η ιστορία δεν είναι όπως την ξέρουμε. Σ’ αυτή την αληθινή ιστορία θα προσπαθήσουμε εμείς να δώσουμε ζωή.

Πολύ ενδιαφέρον… Η ομάδα που δουλεύει γι’ αυτό; Είναι καλή η συνεργασία;

Τυχαίνει να είμαι μέλος μίας απίστευτης ομάδας που δουλεύει με πολλή αγάπη για να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Με τον Ιάκωβο Μυλωνά που δεν φοβήθηκε να «σώσει» μία τόσο δύσκολη και απαιτητική παράσταση την τελευταία πραγματικά στιγμή, αναλαμβάνοντας για ακόμα μία φορά τη σκηνοθεσία, το ρόλο του Ρανταμές αλλά και την όλη οργάνωση αυτής της προσπάθειας με τον δικό του μοναδικό τρόπο και με το πάθος που τον χαρακτηρίζει τόσο στην καλλιτεχνική του πορεία όσο και στην καθημερινότητά του. Είμαι πολύ τυχερή που βρίσκομαι σ’ ένα όμορφο περιβάλλον συνεργασίας με τα παιδιά από την ομάδα ΙΑΜΥ: τον Γιάννη Βερβενιώτη, τη Γεωργία Γιαννακούδη, την Μαριλένα Καμπιώτη, τον Πάνο Κούλη, τον Κωνσταντίνο Μητροβγένη, τη Μαρίνα Παντελάκη και τον Αντώνη Τακτικό, αλλά και με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, τον Αλέξανδρο Ζαχαρέα στις χορογραφίες μας, την Ίρις Κατσούλα στις φωτογραφίες και τη Μαρία Τσολάνα στην καλλιτεχνική επιμέλεια του όλου project.

Πες μας κάτι γι’ αυτό το έργο… Για την πορεία του.

Αυτό το έργο έχει περάσει από πολλά και μεγάλα κύματα. Είχε ξεκινήσει εντελώς διαφορετικά, σε φεστιβάλ, με άλλους συνεργάτες, άλλη σκηνοθεσία, άλλα όλα! Το μόνο σταθερό του, είμαι εγώ. Δεν ξέρω γιατί επιμένω τόσο πολύ να ανέβει αυτό το έργο. Είναι περίεργο γιατί, μετά από τόσες αλλαγές, μετά από τόσες ανατροπές, το πιο εύκολο λογικά, θα ήταν να ακυρωθεί. Για κάποιο λόγο εμένα, αυτό μου φαίνεται το πιο δύσκολο. Όταν πέρασε κι εμένα από το μυαλό μου να το αφήσω να κοιμηθεί για λίγο, για πολύ ή και για πάντα, θυμήθηκα το πρώτο θεατρικό έργο που διάβασα, σε πολύ μικρή ηλικία και μου είχε κάνει πολλή εντύπωση, τα «Έξι πρόσωπα» του Πιραντέλλο. Θυμήθηκα την ανάγκη των ρόλων να πάρουν ζωή, την εικόνα που είχα φανταστεί τότε, να κρέμονται οι ρόλοι στους ηθοποιούς και να τους παρακαλούν να δώσουν για λίγο ζωή στην ιστορία τους. Αυτό νομίζω πως κάνει η Αΐντα σ’ εμένα, χτυπάει το μπαούλο να της ανοίξω, φωνάζει και με κρατάει εκεί, δεν με αφήνει να φύγω μέχρι να της δώσω ζωή. Ελπίζω να είναι για καλό… Και θα είναι! Γιατί εμείς βάζουμε τίτλους στα πράγματα, άρα…

Ανατροπές… Αβεβαιότητα… Απογοητεύεσαι από το θέατρο;

Από το θέατρο δεν μπορώ να απογοητευτώ. Πιστεύω πως αυτό είναι απίθανο να γίνει. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν ταιριάζω σ’ αυτόν τον χώρο. Δηλαδή, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου στα θέατρα σαν ηθοποιός. Δεν είναι κάτι που μπορώ να πω με σιγουριά, είμαι μόνο στην αρχή. Άσε που τις περισσότερες φορές ο χρόνος σε οδηγεί εκεί που είναι να πας χωρίς να το καταλάβεις. Προς το παρόν, με σπρώχνει όλο και πιο κοντά στη σκηνή, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.

Όσον αφορά τη συγγραφή…

Η συγγραφή. Η συγγραφή είναι κάτι που μπορώ να με φανταστώ πολύ πιο εύκολα να κάνω στο μέλλον. Μπορώ να με φανταστώ αβίαστα. Γράφω από πάντα για τα πάντα. Είναι η διέξοδός μου, πώς να το πω, η παρέα μου… Η χρυσόσκονή μου! Η δική μου χρυσόσκονη. Δική μου παραγωγή και κατανάλωση. Δεν θα ξεχάσω τη χαρά που ένιωσα όταν άκουσα κάποια από τα αγαπημένα μου παραμύθια να παίζονται στο ραδιόφωνο. Είχε κάνει μία συνεργασία το Θέατρο Τέχνης με την ΕΡΤ και όσοι γράφαμε δώσαμε παραμύθια μας να ηχογραφηθούν και να παιχτούν εκεί, για παιδιά που ζουν στο εξωτερικό. Ήταν από τις πιο αξέχαστες στιγμές μου μέχρι τώρα. Τώρα, είμαι σε δύο ομάδες Συγγραφής, η μία στο Κέντρο Ελληνικών σπουδών του Πανεπιστημίου Harvard στο Ναύπλιο και η άλλη στο Εθνικό Θέατρο. Είναι οι αγαπημένες μου ώρες της εβδομάδας αυτές που ασχολούμαι αποκλειστικά μ’ αυτό.

Και ας περάσουμε τώρα στο άμεσο μέλλον… Αστροβάτης!

Ο Αστροβάτης. Ένας όμορφος χώρος φτιάχνεται τώρα, ένα art stage όπως το λέμε. Βρίσκεται στο νέο Ηράκλειο και θα ανοίξει αρχές Δεκέμβρη, με μία υπέροχα ομάδα συνεργατών, με ανθρώπους που αγαπάνε την τέχνη και θέλουν να δουλέψουν για έναν πιο φωτεινό κόσμο. Ο χώρος αυτός θα λειτουργεί ως θεατρική και μουσική σκηνή, θα φιλοξενεί παραστάσεις και σχήματα, καλλιτέχνες και ομάδες, έτοιμους να τον απογειώσουν. Στο χώρο θα λαμβάνουν χώρα διάφορα εργαστήρια, σεμινάρια και ομάδες με κέντρο τον άνθρωπο και το μέσα του, όπως συναισθηματική νοημοσύνη και επιστήμη του εαυτού, γλώσσα του σώματος, κίνηση και χορός, καθώς και θεατρικά εργαστήρια για παιδιά και για ενήλικες. Θα φιλοξενεί επίσης εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής, παρουσιάσεις βιβλίων, αλλά θα λειτουργεί και ως δανειστική βιβλιοθήκη. Ο κόσμος στο Ηράκλειο θα αποκτήσει από αρχές Δεκέμβρη ένα στέκι, έναν χώρο ζεστό, όπου θα μπορεί να εκφράζεται, να δημιουργεί, να απολαμβάνει, να διαβάζει σε ησυχία, ακόμα και να πίνει τον καφέ του το πρωί του ή το ποτό του το βράδυ. Ένας τέτοιος χώρος λείπει πολύ από τα Βόρεια Προάστια. Ο Αστροβάτης μας περπατάει ήδη στα αστέρια και μας περιμένει να περπατήσουμε μαζί του, έχει πολλά άγνωστα μέρη να μας δείξει. Ανυπομονώ!

Τι όμορφα πράγματα Αντιγόνη… Πολύ χαίρομαι! Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον; Τι ονειρεύεσαι; Τι θα σε ολοκλήρωνε;

Χμμ… Τελευταία δεν ονειρεύομαι πολύ ή δεν θυμάμαι… Θα ήθελα να ταξιδέψω σίγουρα και να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό σε μακρινές χώρες. Τώρα πώς με φαντάζομαι στο μέλλον… Με φαντάζομαι σίγουρα σε ένα μέρος ήσυχο… Ίσως κοντά σε θάλασσα… Να δημιουργώ κάπως, ίσως να γράφω ή να συντονίζω ερασιτεχνικές ομάδες θεάτρου. Με ησυχία, πολλή ησυχία. Και σίγουρα με ένα παιδί!

Πως θα έκλεινες αυτή την συνέντευξη; Τι τέλος θα διάλεγες να βάλεις;

Το τέλος δεν το βρίσκω καθόλου διασκεδαστικό. Ζορίζομαι όταν καταλαβαίνω ότι κάτι τελειώνει. Αν και, όταν γράφω, το τέλος είναι η αγαπημένη μου στιγμή! Θα κλείσω λοιπόν αυτή την συνέντευξη όπως θα έκλεινα ένα θεατρικό έργο.

Ζωή.

Σιωπή.

Πες μας λίγα λόγια για σένα.

Σκοτάδι.